viernes, 19 de diciembre de 2008

A EMIGRACION

Desta volta escribo en galego,porque penso que e a mellor maneira de expresar, o que quero dicir.
Quero facer este escrito a modo de reflexion,sobre algo que esta moi arraigado en Galiza como e a emigracion,e no falo da xente de fora que hai hoxe en dia no noso pais sinon nos moitos galegos que marcharon desta terra buscando un futuro mellor.Eu mesmo fun emigrante durante 15 anos da miña vida,pero fago constar que emigrei non por necesidade senon por estar preto do meu pai.O que me quero referir e que nos comos galegos debemos ser,sempre que eles o merezan comprensivos coa xente que ven de fora,e non prexulgar polo simple feito de ser estranxeiro e digo esto porque quen mais e quen menos no noso pais ten algun familiar ou coñecido que foi ou e emigrante e deberiamos pensar que o que nos lle podamos facer a un emigrante poderiao estar a sufrir o noso coñecido no pais no que se encontre,e como eu aplico a maxime de NON DESEXES PARA NINGUEN O QUE NON QUEIRAS PARA TI pois trato de coñecer a xente sen xulgala polo seus pais de procedencia non todos somos iguais,por poñer como exemplo :¿non todos en España somos Julian Muñoz,certo? bueno digo este persoaxe como puiden dicir calquera outro o que quero dicir con isto e que a un suramericano non se lle pode xulgar de delincuente polo simple feito de selo ou a unha muller desa misma orixe non se lle pode etiquetar de "muller de vida alegre" por esa mesma razon eu penso que a etiqueta de cada un e individual e faina un mesmo eu vivin como emigrante e sei o que e estar fora do teu pais e que te chamen extranxeiro e chegar o teu pais despois de moitos anos e sentirte como un extranxeiro.

viernes, 12 de diciembre de 2008

miles de emociones,parte final

Hoy terminare esta historia de los recuerdos vividos en el estadio de pueblo nuevo,aparte de los actos vandálicos,los cuales he visto algunos muy desagradables como la quema de un autobús,también en estos últimos años he vivido buenos momentos,como la inolvidable temporada pasada cuando Tachira logro el campeonato clausura con todos los partidos a casa llena agotándose las entradas en algunos casos el martes anterior a la disputa del juego,en un país que no es para nada futbolero ver un estadio con capacidad para 40 mil personas lleno hasta la bandera con un partido del campeonato nacional es algo emocionante,al menos para mi,vivi este ultimo titulo muy intensamente ya que había estado 2 años fuera de Venezuela y cuando regrese me encontré con un equipo preparado para luchar por lo que a la postre logro.Todos y cada uno de los partidos los viví en compañía de mi padre,a excepción de uno,el cual no pude asistir por tener que atender a un compromiso inexcusable al cual me referire en otra ocasión,todos esos partidos fueron vividos intensamente pero,por supuesto, le guardo especial afecto al partido que dio el titulo del torneo clausura venciendo al deportivo aragua,y al partido de vuelta de la final el cual a pesar de empate sin goles en el marcador dio el titulo a Tachira al haber igualado 1x1 en la ida jugada en caracas contra el equipo de esa ciudad.Lo que a la postre le dio al equipo la sexta estrella aquí finaliza el relato de lo vivido en este aspecto en próximas entradas tratare otros temas que espero despierten interés en quien los lea

jueves, 11 de diciembre de 2008

miles de emociones (2)

Retomando la historia que contaba en la noticia anterior como no recordar momentos inolvidables vividos dentro de pueblo nuevo,tanto a nivel deportivo como a nivel afectivo,a nivel deportivo los campeonatos logrados por Tachira,y a nivel afectivo los innumerables abrazos con mi padre para celebrar los goles de Tachira,ademas de recuerdos imborrables de los diferentes jugadores que han pasado por nuestro querido equipo,me viene a la mente como una imagen con mucha carga emotiva,la ocasion cuando Tachira gano el torneo apertura del año 99,primero en el que Gilberto Angelucci actuaba en Tachira,el recuerdo que quiero evocar con respecto a este gran portero,el cual meses antes de la consecucion del campeonato habia estado a punto de retirarse por el fallecimiento de su padre,fue que apenas el arbitro dio los tres pitidos finales levanto los dos brazos y señalo al cielo ofreciendole el triunfo a su padre fallecido,un detalle a nivel emotivo que lo recordare siempre.

miércoles, 10 de diciembre de 2008

Miles de emociones

Quien lea este articulo y viva en Venezuela,mas concretamente en San Cristobal,entendera lo que quiero expresar en esta nota.En todo caso si alguien quiere alguna aclaracion o tiene alguna observacion que hacer sobre las palabras aqui escritas escuchare comentarios y sugerencias.
¿Quien en este estadio,o en el viejo pueblo nuevo,no ha reido con las victorias de tachira?,¿quien en este estadio no ha llorado,bien sea por la decepcion de un titulo perdido,o la alegria de un titulo conseguido?.todos los que sentimos los colores de Tachira tenemos alguna vivencia que contar que nos haya sucedido en las gradas de este estadio,el mismo que ha visto poner contra las cuerdas a la Argentina a posteriori campeona del mundo con el mismisimo Maradona en sus filas,en el cual tambien cayo con el inolvidable gol de Daniel Francovig el por aquel entonces todopoderoso Independiente de Avellaneda.Partidos gloriosos de copa libertadores de los cuales podria nombrar muchisimos,recuerdos felices y alguna que otra decepcion,no recuerdo el año exacto,por favor si alguien lo conoce que me refresque la memoria,pero me viene a la mente un partido en la ultima jornada donde Tachira se jugaba el campeonato con Caracas.Tachira jugaba con Trujillanos en Pueblo Nuevo y caracas se enfrentaba a Llaneros en Guanare,tarde de ingrato recuerdo,los que estabamos ahi nos las prometiamos felices porque Tachira solo tenia que ganar y el resultado que se estaba dando en Guanare era propicio,pues Caracas perdia por amplia diferencia,pero el ansiado gol no llego y lo que se prometia como una gran fiesta termino al final de los noventa minutos en pueblo nuevo como un funeral con multitudinaria asistencia.
Esta es la primera parte de mis recuerdos,seguire contando mas de ellos en proximas entradas,espero les guste


martes, 9 de diciembre de 2008

la banda sonora de una historia de amor



Este video refleja la historia de amor mas bonita que he vivido en mi vida,que ha vivido sus buenos y malos momentos,pero que perdura en el tiempo,y por otra parte darle las gracias a la persona que representa la otra parte de esta relacion por regalarme tanta felicidad.

bienvenidos a mi blog

Hola amigos,bienvenidos a este pequeño espacio en el que espero poder compartir opiniones,ideas, y aficiones entre todos nosotros con el paso de los dias ire comentando cosas sobre mi y mis vivencias que darian para hacer un libro o una pelicula,nos seguiremos viendo aqui,saludos