martes, 3 de marzo de 2009

COUSAS INCRIBLES

Onte pasoume algo que pode parecer incrible,pero foi tan certo coma a vida mesma.Estaba co meu messenger aberto falando con varias amizades e cando vin que se incorporaba unha persoa que formou parte moi especial da miña vida,o que habia entre nos xa non pode ser por mor da distancia,pero por ise medio seguimos mantendo unha amizade,por indo ao caso o que me sucedeu foi que cando a vin entrar saludei e cal foi a miña sorpresa cando me contesta,¿quen es?,
eu dixen que era eu e preguntei que falaba,e cando a persoa que escribia dixome quen era quedei branco. A persoa que escribia era a sua actual parella e segun dixome que ela estaba enferma e pidiulle favor que lle revisara o seu correo,bueno xa postos a falar entablamos conversa e el preguntoume en varias ocasions si ela e e eu ainda eramos algo cousa que lle neguei pero o home parece que ainda non quedou moi convencido porque cando rematamos de falr pediume a modo de favor que a nosa conversa no saira de nos os dous,o que me da a pensar que el non confiou na miña palabra,pero eu sen que iso forma parte do meu pasado e no meu pasado debe estar sempre .esta e unah das moitas cousas tolas que me pasan na miña vida cotia e unha parte da pelicula que o principio do meu blog prometin contar.

lunes, 2 de marzo de 2009

TRISTURA

Levo xa varios dias sintindome triste, non sei porque,poderia dicir que estrano a alguen,pero ao mesmo tempo pareceme incoherente estranar a alguen co que so falaba por internet,e que vin persoalmente so dous dias moita xente dime que parezo parvo por querer a alguen que non teño cerca pero eu non podo mandar neso,si se puidera mandar no corazon o ellor non se farian a metade das barbaridades que un fai,eu por exemplo, coñecin a unha moza por internet,ela vivia en venezuela e eu atopabame en España co meu traballo estable,cousa que por desgraza agora non e moi doado de ter,empezamos a falarnos peo a cousa escapuseme das mans e un bo dia decidin deixar todo eiqui e voltar a Venezuela coa esperanza de encontrarme con ela,pero todo me saiu o reves do que eu pensaba botei un ano alie so nos vimos un fin de semana,decepcioado voltei a España xa que pensei que ali non tiña nada que facer e a miña volta atopome asi como estou agora: so, sin traballo e triste pola oprtunidade perdia eiqui

viernes, 19 de diciembre de 2008

A EMIGRACION

Desta volta escribo en galego,porque penso que e a mellor maneira de expresar, o que quero dicir.
Quero facer este escrito a modo de reflexion,sobre algo que esta moi arraigado en Galiza como e a emigracion,e no falo da xente de fora que hai hoxe en dia no noso pais sinon nos moitos galegos que marcharon desta terra buscando un futuro mellor.Eu mesmo fun emigrante durante 15 anos da miña vida,pero fago constar que emigrei non por necesidade senon por estar preto do meu pai.O que me quero referir e que nos comos galegos debemos ser,sempre que eles o merezan comprensivos coa xente que ven de fora,e non prexulgar polo simple feito de ser estranxeiro e digo esto porque quen mais e quen menos no noso pais ten algun familiar ou coñecido que foi ou e emigrante e deberiamos pensar que o que nos lle podamos facer a un emigrante poderiao estar a sufrir o noso coñecido no pais no que se encontre,e como eu aplico a maxime de NON DESEXES PARA NINGUEN O QUE NON QUEIRAS PARA TI pois trato de coñecer a xente sen xulgala polo seus pais de procedencia non todos somos iguais,por poñer como exemplo :¿non todos en España somos Julian Muñoz,certo? bueno digo este persoaxe como puiden dicir calquera outro o que quero dicir con isto e que a un suramericano non se lle pode xulgar de delincuente polo simple feito de selo ou a unha muller desa misma orixe non se lle pode etiquetar de "muller de vida alegre" por esa mesma razon eu penso que a etiqueta de cada un e individual e faina un mesmo eu vivin como emigrante e sei o que e estar fora do teu pais e que te chamen extranxeiro e chegar o teu pais despois de moitos anos e sentirte como un extranxeiro.

viernes, 12 de diciembre de 2008

miles de emociones,parte final

Hoy terminare esta historia de los recuerdos vividos en el estadio de pueblo nuevo,aparte de los actos vandálicos,los cuales he visto algunos muy desagradables como la quema de un autobús,también en estos últimos años he vivido buenos momentos,como la inolvidable temporada pasada cuando Tachira logro el campeonato clausura con todos los partidos a casa llena agotándose las entradas en algunos casos el martes anterior a la disputa del juego,en un país que no es para nada futbolero ver un estadio con capacidad para 40 mil personas lleno hasta la bandera con un partido del campeonato nacional es algo emocionante,al menos para mi,vivi este ultimo titulo muy intensamente ya que había estado 2 años fuera de Venezuela y cuando regrese me encontré con un equipo preparado para luchar por lo que a la postre logro.Todos y cada uno de los partidos los viví en compañía de mi padre,a excepción de uno,el cual no pude asistir por tener que atender a un compromiso inexcusable al cual me referire en otra ocasión,todos esos partidos fueron vividos intensamente pero,por supuesto, le guardo especial afecto al partido que dio el titulo del torneo clausura venciendo al deportivo aragua,y al partido de vuelta de la final el cual a pesar de empate sin goles en el marcador dio el titulo a Tachira al haber igualado 1x1 en la ida jugada en caracas contra el equipo de esa ciudad.Lo que a la postre le dio al equipo la sexta estrella aquí finaliza el relato de lo vivido en este aspecto en próximas entradas tratare otros temas que espero despierten interés en quien los lea

jueves, 11 de diciembre de 2008

miles de emociones (2)

Retomando la historia que contaba en la noticia anterior como no recordar momentos inolvidables vividos dentro de pueblo nuevo,tanto a nivel deportivo como a nivel afectivo,a nivel deportivo los campeonatos logrados por Tachira,y a nivel afectivo los innumerables abrazos con mi padre para celebrar los goles de Tachira,ademas de recuerdos imborrables de los diferentes jugadores que han pasado por nuestro querido equipo,me viene a la mente como una imagen con mucha carga emotiva,la ocasion cuando Tachira gano el torneo apertura del año 99,primero en el que Gilberto Angelucci actuaba en Tachira,el recuerdo que quiero evocar con respecto a este gran portero,el cual meses antes de la consecucion del campeonato habia estado a punto de retirarse por el fallecimiento de su padre,fue que apenas el arbitro dio los tres pitidos finales levanto los dos brazos y señalo al cielo ofreciendole el triunfo a su padre fallecido,un detalle a nivel emotivo que lo recordare siempre.